Corona virus günlerinde mecburiyetten doğan güzellik… Yıllardır yurt dışında veya şehir dışında olan hastalarım benden telefonla, bilgisayardan görüntü ile görüş almak isterlerdi ve ben onlara “dokunmadan doktorluk olur mu?” derdim ve bu işe sıcak bakmazdım. Corona virus bize mecburen uzaktan uzağa destek olma yollarını öğretti. Biz bu zor günlerde hastalarımızla online görüşür olduk. Aslında online görüşmenin de çok yararlı olduğunu, çocuğu kendi ortamında izlemenin çok daha gerçek olduğunu, kendi evindeki şartların bana çok daha fazla veri sunduğunu fark ettim. Mesela “yatağını odanın şu tarafına koysanız, o oyuncağı bu şekilde oynatsanız, bebeği daha çok yere bıraksanız” vs gibi önerileri daha çok yapar oldum. Çocuğun gelişimini destekleyecek, ofiste hiç aklıma gelmeyen öneriler çocuğun kendi ortamını gördüğümde aklıma gelir oldu. Önceleri doğru olmayacağını düşündüğüm “online hekimlik” aslında benim yıllardır, çok da fark etmeden yaptığım şeydi. Telefonumda binlerce çocuk görüntüsü, döküntüler, yaralar, kaka resimleri, boğaz resimleri, ayağı şişmiş, kafası şişmiş, neredeyse her şeye zaten online bakmışım. Bir çok tahlili telefonla, whats app ile değerlendirmiş, bir çok hastalığı tedavi etmiş ve hiç fark etmeden yıllardır bu işi yapmışım. Şimdi daha kurumsal, daha organize, randevu ile ve zaman ayırarak yapıyorum. Muayenehanede kısaca gördüğüm çocuklarıma daha sonra online bağlanıp uzun uzun değerlendiriyor, ailelerini bilgilendiriyorum. Bana ulaşamayan uzak diyarlardaki hastalarımla aramda mesafe kalmadı, aramızda fiziksel mesafe koymak istediğimiz her Elmamla bu yolla günün her saatinde beraber olabiliyoruz. Mesai saati kalmadı. İsterseniz çocuklar uyduktan sonra gece, isterseniz geç kalacağız sorunu olmadan, trafik sorunu olmadan planlayacağımız her saatte beraber olabiliyoruz. Sevgiyle paylaşacacağımız her an için şükranla…
Dr. Oya Çetinkaya